Voorwoord In het boek Blue Burton is het voorwoord geschreven door, de inmiddels overleden, Willem Duys (Nederland's meest bekende radio-televisie presentator, vriend en bewonderaar)

Skip Voogd heeft als bijlage bij de heruitgave van de CD "BLUE BURTON" in de liner notes het volgende over haar geschreven: Veel van iemands karaktertrekken kan doorgaans worden verklaard aan de hand van zijn of haar afkomst, jeugd en opvoeding.
Ann Burton maakt op die regel geen uitzondering. Wie zich verdiept in het leven en in de loopbaan van de Nederlandse zangeres en wie luistert naar de vele voortreffelijke opnamen die zij ons heeft nagelaten, zal begrijpen waarom haar eerste langspeelplaat en het in 1999 boek, de veelzeggende titel BLUE BURTON draagt.

De jeugd van de op 4 maart 1933 in Amsterdam geboren Johanna 'Ansje" Rafalowicz wordt door een deel verduisterd door de jaren van de Tweede Wereldoorlog. Door haar joodse afkomst is zij genoodzaakt om onder te duiken en zo uit de greep te blijven van de Duitse bezetter. Maar ook in de jaren die volgen op de bevrijding van ons land, breekt voor Ansje de zon nog lang niet door de wolken. Haar in die periode ontluikende liefde voor muziek blijft niet zonder gevolgen: zij wordt zangeres bij een combo, vertrekt daarmee naar het buitenland en laat zich al spoedig afficheren als Ann Burton.

Wanneer zij op 27 juli 1967 's avonds het kleine Amsterdamse Theater, Het Bavohuis, binnenstapt voor de eerste sessie van haar eerste langspeelplaat, BLUE BURTON, is Ann 34 jaar, heeft zij 12 jaar praktijkervaring als zangeres en voeren The Beatles in ons land de Top 10 aan met "All You Need Is Love"..... Sinds Ann Burton met repertoire van Doris Day het zingen tot een beroep heeft gemaakt, is de wereld van de populaire muziek danig in beweging geweest - aanvankelijk door de komst van de rock 'n roll, later door de beat. Ook in het repertoire van Ann Burton is in de loop der jaren het nodige veranderd. De zangeres heeft haar muzikale horizon aanzienlijk verbreed dankzij de kennismaking met de jazz. Door te luisteren naar wat Billie Holiday, Sarah Vaughan en Ella Fitzgerald met een song kunnen doen, is ook Ann Burton haar teksten een meer emotionele lading gaan geven en behoort Shirley Horn niet zonder reden tot haar jongste favoriete vocalisten. Van "just another singer" heeft Ann zich ontwikkeld tot een zangeres die met grote zorgvuldigheid aandacht besteedt aan de teksten en die meer met haar gevoelsrijke stem kan ontroeren en verleiden. Paul Visser (alias Pete Venudor) verwoordt in de oorspronkelijke liner notes van Blue Burton: 'Whether or not she is the best jazz singer in the Netherlands, others may decide She undoubtely is the most personal. And very, very Blue'

Blue Burton Very, Very Blue. Een mening over Ann Burton die wordt gedeeld door John J. Vis, directeur van de in Haarlem gevestigde grammofoonplatenmaatschappij ARTONE die in ons land o.a. het grote Amerikaanse label CBS vertegenwoordigt. Vis is bovendien producer en tekent voor talrijke LP-uitgaven waaruit zijn hartstochtelijke liefde voor jazz spreekt. In een radioprogramma heeft hij enkele stukken gehoord van een EP van Ann Burton en geboeid door haar vocale verrichtingen, zoekt hij telefonisch contact en biedt de zangeres de kans om een langspeelplaat te maken. Ann Burton reageert enthousiast op het voorstel en kan zich goed aansluiten bij zijn in die jaren on-Nederlandse visie op het produceren van grammofoonplaten. John Vis wil een conceptalbum maken met het subtiele, bijna breekbare stemgeluid van Burton als middelpunt. Een zorgvuldig te selecteren repertoire wil hij laten vastleggen als ballad - met een heel persoonlijke tekstbenadering, die in niets verwijst naar andere versies. Wanneer de voor Blue Burton bestemde songs zijn gekozen, variëren zij van standaards tot stukken met een nog vrij korte geschiedenis: van het in 1928 door Dorothy Fields en Jimmy McHugh geschreven "I Can't Give You Anything But Love" tot het tot 1966 door Bobby Hebb gecomponeerde (en tot wereldhit gezongen) "Sunny". Het is duidelijk: Blue Burton moet het muzikale visitekaartje van Ann Burton worden. Daarom heeft John Vis als begeleiders gekozen voor het rond 1965 snel in populariteit gestegen Trio Louis van Dijk (met de leider aan de piano, Jacques Schols bij de bas en Johnny Engels achter de drums) én voor altsaxofonist Piet Noordijk, die in enkele stukken zal fungeren als gast. Na twee nachten van hard werken staan alle geplande stukken foutloos op de band - tot grote tevredenheid van alle betrokkenen. "Ik vind het fantastisch dat ik een langspeelplaat heb mogen maken met zulke schitterende songs en met zulke geweldige muzikanten", schrijft Ann Burton opgetogen aan een vriendin op de dag nadat de opnamen voor Blue Burton zijn voltooid. En om eerlijk te zijn, wanneer in een voor de jazz weinig florisante periode zelfs prominente Amerikaanse zangeressen onder wie Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan en Peggy Lee popsongs van zeer middelmatige kwaliteit op de plaat (moeten) zetten, getuigt het zeker van durf om in Nederland een betrekkelijk onbekende zangeres de kans te geven om op een langspeelplaat naar voren te komen met klasse-songs, die bovendien nog zijn gestoken in trage tempi en die in de begeleiding niet worden gehinderd door een dreunende beat. Op 12 november 1967 wordt Ann Burton's debuut-LP ten doop gehouden in de intieme "Tiffany's", een club in Scheveningen.

Begeleid door Louis van Dijk zingt een overgelukkige Ann Burton er enkele stukken van het album, dat in de weken daarna wordt gehonoreerd met een aantal uitzinnige recensies, ruime aandacht krijgt in verschillende radioprogramma's en - zeker niet onbelangrijk - al spoedig goed blijkt te zijn voor plezierige verkoopcijfers. De kroon op Blue Burton wordt gezet wanneer de LP in 1968 wordt genomineerd voor een Edison, de hoogste onderscheiding die de Nederlandse platenindustrie kent. De uitreiking van de Edisons heeft plaats op 7 maart 1969 tijdens het Grand Gala Du Disque in het Rai Congrescentrum in Amsterdam. Waar zij nauwelijks van heeft durven dromen, is nu een verheugend feit geworden: Blue Burton wordt onderscheiden met de prestigieuze prijs en Ann Burton beleeft de doorbraak naar een groot publiek. Het succes van Blue Burton kent zijn vervolg met de albums "Ballads & Burton" (1969) en "Sings For Lovers And Other Strangers" (1972). En nog meerdere. Als grote ster in Japan, waar zij in de loop van de jaren zeventig na Ella Fitzgerald de meest geliefde jazz-zangers is, heeft Ann Burton ook in Tokio enkele LP's opgenomen en later zelfs in New York. Toch wordt door velen Blue Burton nog altijd gezien als haar beste album. Door de jaren heen heeft Ann Burton van zich doen horen in binnen- en buitenland. Steeds heeft zij op de bres gestaan voor repertoire waarvan tekst en muziek een volkomen eenheid vormen en dat ver uitsteekt boven de grauwe middelmaat van wat de hitparade voorschrijft. Helaas openbaart zich in het begin van de jaren tachtig de ziekte waaraan Ann Burton na een lange lijdensweg tenslotte op 29 november 1989 in Amsterdam is overleden.

Ter herinnering Na het overlijden van Ann Burton besluit één van haar trouwste fans enkele vroegere vrienden en goede bekenden van de zangeres te benaderen. Geïnteresseerd in Ann Burton als zangeres en als persoon, verzamelt Anneke Muller een schat aan gegevens over haar idool. Foto's en interviews, veilig opgeborgen in Ann's plakboeken, completeren het beeld dat Anneke Muller wil schetsen in de papieren hommage ter herinnering aan de door haar zo bewonderde zangeres. Precies tien jaar na de dood van Ann Burton verschijnt eind 1999 het naar haar debuut-LP vernoemde boek. Tegelijkertijd wordt de lang verwachte heruitgave op CD van het klassiek geworden album Blue Burton uitgebracht, ditmaal voorzien van twee niet eerder verschenen songs welke oorspronkelijk voor de LP waren opgenomen. Wie naar Blue Burton heeft geluisterd, zal Blue Burton zeker ook willen lezen. En om nog even terug te keren naar de CD: dat de zang en de muziek van deze weloverwogen productie klinken alsof ze gisteren zijn opgenomen in plaats van 32 jaar(!) geleden, bewijst dat de échte klasse de tijd moeiteloos trotseert. Ann Burton is échte klasse gebleven.
En nog steeds Very, Very Blue.

Copyright 2022  Ann-Burton